12. A tu pokłady energii w jednej chwili uwolnione

          Przyjemne ciepło rozlewające się we mnie od środka, od okolic serca. Dłoń Kuby mocniej ściskając moją. Moja ręka wędrująca do jego włosów, by się w nie wczepić. Jego delikatne i miękkie usta na moich wargach. Całujące z pasją, zaangażowaniem. Zupełnie, jakby to był tak długo oczekiwany pocałunek. Burza myśli w głowie. Ale nie zwracam na nie uwagi. Teraz liczy się tylko on. I czuję swojego rodzaju zawód, gdy odsuwa się ode mnie.

            Patrzę mu w oczy i nie istnieje nic. Ani padający deszcz, ani krzyczący na nas starszy pan z klatki obok. Nie ma dwóch psów skamlących w bramie, nie ma płaczącego dziecka i krzyków jego matki dochodzących zza drzwi. Nie ma Dwóch donośnych grzmotów przetaczających się ponad Jastrzębiem. Nie ma nic. Jest tylko on. Kuba. Uśmiechający się delikatnie blondyn. I uświadamiam sobie, że moje uczucia do niego to nie jest już przyjaźń. Nie wiem jeszcze, co to dokładnie jest, ale się dowiem.

   - Chodź do mnie, jesteś cały mokry! – ciągnę go za rękę po schodach.

   - Spokojnie – śmieje się zdezorientowany. Zawsze, gdy u mnie bywał, tata i mama przychodzili co chwilę, żeby sprawdzić czy przypadkiem nie robimy niczego niestosownego. Zupełnie, jakby nauka matematyki czy chemii mogła być niestosowna. No, przy biologii można polemizować, ale nie przy chemii!

    - Żadne spokojnie. A potem będziesz chory. W maju – śmieję się, otwierając drzwi.

               Ten śmiech zamiera mi na ustach, gdy w mieszkaniu widzę Lorenzo rozmawiającego z mamą. Wchodzę do salonu z Kubą i staję w drzwiach. Nie widzą mnie. Słyszę każde słowo.

     - Będziesz płacił alimenty – mówi moja mama nieswoim głosem.

     - Będę – zgadza się Bernardi.

     - To dobrze. Tylko nie zapomnij tego dziecka odwiedzać.

     - Wiesz, jak to jest. Tu mecz, tam trening, ale będę się starać.

     - Lorenzo?

     - Tak?

     - Byłby z ciebie wspaniały ojciec.

                     Widzę, jak mężczyzna się uśmiecha i robię to samo. I słyszę szept Kuby, który się dziwi, że on umie mówić po polsku. Szczerze, to też się dziwię. I zaczynam się zastanawiać, dlaczego mama wyszła za tatę a nie za Bernardiego. Znają się bardzo długo, sądząc po tym, jak na niego patrzyła to nie jest jej obojętny.

                       Wkraczam pomiędzy nich z uśmiechem i witam się, oznajmiając, że Kuba ze mną przyszedł i musi się wysuszyć. Mama jak na zawołanie idzie do kuchni, gdzie nastawia wodę na herbatę, żeby Popiwczak się ogrzał, a Lorenzo stwierdza, że jeszcze wpadnie, ale już musi iść. Wiem, że to uwaga nie na miejscu, ale moim zdaniem lepiej żeby już więcej nie wpadał.

                        Idziemy z Kubą do mojego pokoju. Blondyn siada w fotelu, który jest już praktycznie jego. Patrzę na niego, kręcąc głową.  Rzucam mu z szafy bluzę i dres mojego starszego kuzyna, który był na tyle inteligentny, że nie wziął ich, gdy wyjeżdżał. W duchu dziękuję za to, bo teraz się przydają

Poślizg! Wybaczcie ;(
Pisałam dzisiaj, ale mnie głowa boli gorzej, niż jakbym była na kacu... oby przeszło ;D
Macie ten pocałunek, a co. Usatysfakcjonowane?